ένα συναίσθημα
κρέμεται από το μπαλκόνι του σπιτιού
προσπαθεί να φύγει
να τρυπώσει στο υπόγειο σου.
τίποτα όμως δε πλησιάζει πια
εκεί
ένας κόσμος απλησίαστος
εσύ
και τα υπόγεια σου.
εντάξει, δε πειράζει
ξέρουμε πως θα πάει η ιστορία.
θα φύγω
με ένα χαμόγελο λιγότερο
και μερικούς εφιάλτες περισσότερους
αλλά εντάξει, δε πειράζει
ο χρόνος
που όλα τα καθορίζει
θα βοηθήσει
ή τουλάχιστον έτσι θα πουν
μα πως να βοηθήσει κάτι τόσο ανύπαρκτο;
μπα, δε θα ναι ο χρόνος
να μου το θυμηθείς
κάτι στους νευρώνες του εγκεφάλου μου θα ναι
που θα κάνει τα πράγματα καλύτερα
ή και χειρότερα
δε το ξέρουμε αυτό
ο χρόνος
- πάλι αυτός; -
θα δείξει.
