silence*

στην πίσω αυλή
έχω έναν μικρό παράδεισο.
τα βράδια των εξαντλητικών ημερών μου
κοιτάζω τον ουρανό από εκεί
και τα πράγματα γίνονται κάπως καλύτερα.

μα

θα φύγω.
θα αφήσω αυτόν τον μικρό παράδεισο
θα ψάξω για καινούριους
θα προσπαθήσω να φτιάξω
κάπως
το χάος που έχω μέσα μου.


και αν δεν τα καταφέρω
δεν πειράζει
τίποτα δεν πειράζει.

_αχ, αυτές οι παραισθήσεις

κανείς δε χορεύει ρε
και δεν ακούει και δεν διαβάζει.
παρένθεση:
αν μπορούσες να με ακούσεις
να τα λέω όλα αυτά
θα μπορούσες ίσως
να το νιώσεις.
κανείς δε χορεύει
και μένει όλη η ένταση μέσα μας
παγιδευμένη σε κορμιά
που σκεβρώνουν και κυρτεύουν
και πονάνε τα βράδια
πιο πολύ
και την ώρα που ο ουρανός αλλάζει χρώμα
πιο πολύ
και γίνεται κάπως πιο μπλε.

όλο και πιο μπλε φαντάζει
ο κόσμος
μπλαβίζει από τα χτυπήματα
της πραγματικότητας.
είναι που πάντα πίστευα πως
σαν πολλές ταινίες να έχω δει
μα η ζωή δεν είναι.

φαντασμένη
ζωή
με φαντάσματα
φαντασμαγορική.