jungle*

πόσο ακόμη λες να μας πάρει αυτό
το ταξίδι
και τι άλλο ακομή πιστεύεις θα μας πάρει
μακριά;

_έτσι κι αλλιώς τις λέξεις μου δεν τις πιστεύεις

σε έναν κοσμο που μας θέλει όλο και πιο
αρνούμαι να συμβιβαστώ ή να αλλάξω
τουλάχιστον όχι έτσι όπως θα σας ήταν βολικό.
είμαι από εκείνα τα παιδιά που
πανικοβάλλονται
και η λέξη στην οποία πρέπει να δώσεις σημασία είναι
τα παιδιά.
δεν υπάρχει τίποτα κακό με αυτό
απλά ύπαρχουν πολλά που η αντίληψη σας αρνείται να δεχθεί.
ευτυχώς όμως δε χρειάζεται να δικαιολογηθώ σε κανέναν
εγώ λατρεύω τα σκοτάδια μου άλλωστε
και πάντα υπάρχει η επιλογή του να φύγω
τι κι αν δεν έχω πλέον κάπου να πάω
εχώ εναν ολόκληρο κόσμο πάντα μαζί μου
και ξέρω ότι
κάπου εκεί θα βρίσκεται μια λύση
ή περισσότερες.

at heart*

μου είπε
να ξέρεις είμαι δυο πρόσωπα
αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους.
τώρα σκέφτομαι
δύο πρόσωπα είναι καλύτερα από τρία
σίγουρα
και τουλάχιστον υπήρξε προειδοποίηση αυτή τη φορά
εξ αρχής.
και αν σε όλο αυτό συμπεριλάβουμε τη γνώση
από την προηγούμενη πτώση
την τόσο απότομη
και δυνατή
τα σημάδια της οποίας είναι ακόμη ορατά
στα περισσότερα εγώ μου
τότε
όλο αυτό οφείλει να είναι
το λιγότερο
διαχειρίσιμο.

_ασκήσεις αναπνοής για αρχάριους

 κουβαλάω μαζί μου μια κατάρα, ξέρεις
ή και περισσότερες.


ξέρω πως πρέπει να είναι
ο ρυθμός
αλλά δε τα καταφέρνω
μόνη
ή απλά ξεχνιέμαι
και πρέπει να παίζει αυτό
στο ριπίτ.

ψάχνω τρόπους να διώξω αυτό
το τίποτα
που με τυλίγει ακόμα κι εδώ
που νόμιζα ότι θα είναι καλά.
και ήταν
-ή είναι-
γιατί ένιωσα την ευτυχία
σε διάφορες στιγμές τελευταία
μα είναι που κρύβεται στις αντιφάσεις
μου
και τα πράγματα είναι δύσκολα πάλι.