_υπερσυντέλικα

όλα τα λεμόνια είναι μπομπ.


χαρά.
χαρμολύπη.
όλα είναι διπλά.
όλα είναι κυκλοθυμικά.
όπως εσύ
κι εγώ.

ερωτευμένη ως συνήθως
λίγο πριν φύγω
πάντα
η καύλα του
θέλω να σε μάθω
ολοκληρωτικά
κάνει τα πράγματα κάπως πιο
δύσκολα.


στο βορρά είναι ωραία, ξέρεις.
έλα να με βρεις στο βορρά.

_είναι που θα θελα να κοιμηθώ μαζί σου απόψε

ώρα τώρα έχω σκαλώσει και δε μπορώ
να πάρω το βλέμμα μου από τα χείλη σου.
παρατηρώ τις κινήσεις τους ενώ μιλάς
και φαντάζομαι να ανακαλύπτω με τη γλώσσα μου
το εσωτερικό της στοματικής σου κοιλότητας.
τα δόντια
τα ούλα
τον ουρανίσκο
τη γλώσσα σου.
φαντάζει περιπέτεια όλο αυτό
που κάτι ψάχνεις
μα βρίσκεις χιλιάδες άλλα
εκτός από αυτό που έψαχνες εξ αρχής.
αν δεν έπιανε αυτή η βροχή
και δεν έπρεπε να φύγουμε
θα μπορούσα να συνεχίσω να παρατηρώ εμμονικά
και να σκέφτομαι ακόμα πιο εμμονικά
αυτό το σημείο του σώματος σου.

την επόμενη φορά λέω να εξερευνήσω τα χέρια σου
-το δεύτερο αγαπημένο μου σημείο πάνω σου
από όσα έχω δει ως τώρα-
αν και να σου πω την αλήθεια
θα είχε πολύ περισσότερο ενδιαφέρον
να εξερευνήσουν αυτά εμένα.

psyche*

πολλοί μικροί πανικοί
κρυμμένοι καλά
κάτω από το στήθος
εμφανίζονται πάντα
σε στιγμές σαν κι αυτήν
σε κάθε απόπειρα επικοινωνίας
σφιγμένο στομάχι και πόδια που κόβονται
παλάμες ιδρωμένες
και η εκπνοή ποτέ πριν δεν έμοιαζε τόσο δύσκολη.
χρόνια τώρα ψάχνω μα
ακόμα δε βρήκα τρόπο να
μουδιάζω ολόκληρο το είναι μου
επαρκώς.