_το άγγιγμα δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση

μάτια κόκκινα
και γαλάζια
το νερό που καίει
η θάλασσα με φλόγες
είναι σαν να με δροσίζεις και να με ζεσταίνεις
ταυτόχρονα
και δε μπορώ να αποφασίσω αν
αυτό σημαίνει ότι οι επιπτώσεις εξισορροπούνται
ή διπλασιάζονται.


είναι που δεν ξέρω τις ιστορίες που κρύβεις
κάτω από το απαλό σου δέρμα
και τις πληγές.

dream state*

τα μάτια μου πλημμύρισαν
με εικόνες
και αλατόνερο.


ξέρεις,
δε το ελέγχω μα
διαμορφώνω αυτές τις ιδέες
τις πολύ συγκεκριμένες
για το πως θα είναι
οι άνθρωποι
και οι καταστάσεις
αλλά δεν είναι ποτέ έτσι
ούτε το ένα
ούτε το άλλο.
κι όσο μια αγκαλιά
ικανή να οριοθετήσει τον πόνο
δεν υπάρχει
το βάρος στο στήθος
όλο θα μεγαλώνει.

_οδός ίδια, αριθμός 2 3

κάθε που βραδιάζει σκέφτομαι ότι

θέλω να γράψω κάτι όμορφο
όσο εσύ
κάτι πολύ
όσο εσύ για μένα
κάτι αξεπέραστο
όσο εσύ όταν χαμογελάς
κάτι αληθινό
όσο τα μάτια σου.


αν και

τα πράγματα δεν είναι όπως συνήθιζαν να
είναι
περίεργες οι στιγμές
τυχαία μόνο
σε βλέπω και αρχίζω να τρέμω
ολόκληρη
μα όχι όπως όταν με άγγιζες
-το άγγιγμα σου είχε μια σιγουριά παράξενη
και μια γλύκα, θυμάμαι-
άλλα όπως σε μια μπόρα
όταν έχεις γίνει μούσκεμα και κρυώνεις
πολύ
και πλέον δε ξέρω αν
κάθε που περνάω έξω από το σπίτι σου
θέλω να ευχηθώ να συναντηθούμε
ή όχι.

_τι θα ψιθύριζα απόψε στο αυτί σου λίγο πριν αποκοιμηθώ, αν

κι όσο για μας
που ψάχνουμε με μουσική
να εκφράσουμε
όσα με λέξεις δε μπορούμε
θα πρεπε απλά να βρισκόμασταν
συχνότερα
μαζί.

_σκέψεις τα βράδια σε ταράτσες

ο έρωτας έχει ακόμα πολύ δρόμο να διανύσει
από τον εγωισμό
ή
εμείς έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε
από τον εγωισμό
ως τον έρωτα.
κι όμως.
αρκεί για λίγο να βγεις από τον εαυτό σου
και να παρατηρήσεις τον τρόπο που την κοιτάζει.
θα καταλάβεις.
δε θα μπορέσεις
παρά να γλυκαθείς.

we will fail*

ένα συναίσθημα
κρέμεται από το μπαλκόνι του σπιτιού
προσπαθεί να φύγει
να τρυπώσει στο υπόγειο σου.
τίποτα όμως δε πλησιάζει πια
εκεί
ένας κόσμος απλησίαστος
εσύ
και τα υπόγεια σου.


εντάξει, δε πειράζει
ξέρουμε πως θα πάει η ιστορία.
θα φύγω
με ένα χαμόγελο λιγότερο
και μερικούς εφιάλτες περισσότερους
αλλά εντάξει, δε πειράζει
ο χρόνος
που όλα τα καθορίζει
θα βοηθήσει
ή τουλάχιστον έτσι θα πουν
μα πως να βοηθήσει κάτι τόσο ανύπαρκτο;
μπα, δε θα ναι ο χρόνος
να μου το θυμηθείς
κάτι στους νευρώνες του εγκεφάλου μου θα ναι
που θα κάνει τα πράγματα καλύτερα
ή και χειρότερα
δε το ξέρουμε αυτό
ο χρόνος
- πάλι αυτός; -
θα δείξει.

walk with me*

πίναμε παγωμένες μπύρες στην άμμο
πίναμε ο ένας από τις πληγές του άλλου
-εσύ λίγο περισσότερο-
ώσπου να παύσουν να είναι πληγές
ανάμνηση να γίνουν
όπως ανάμνηση θα γίνει και το καλοκαίρι αυτό σε λίγο
όπως ανάμνηση θα γίνεις κι εσύ
και πως θα γίνει να σε ξαναδώ;


θέλω να σε γνωρίσω καλύτερα
και με τη γλώσσα μου.

_όλο και περισσότερο

μερικές εκλείψεις
και ακόμη περισσότερες ελλείψεις
ανθρώπων
ανασών
και άλλων ουσιαστικών κομματιών
μια ζωής αφηρημένης
και αφαιρετικής.

μια ζωή αφηρημένη
εδώ κι εκεί
παρα-πατάω
παρα-μιλάω
παρά να είμαι μαζί σου σε μία
παραλία
να είναι βράδυ δίχως φώτα

γυμνοί

να βλέπουμε τα φεγγάρια
αγκαλιά
και τις εκλείψεις τους
όπως πρέπει
σαν όλο.

silence*

στην πίσω αυλή
έχω έναν μικρό παράδεισο.
τα βράδια των εξαντλητικών ημερών μου
κοιτάζω τον ουρανό από εκεί
και τα πράγματα γίνονται κάπως καλύτερα.

μα

θα φύγω.
θα αφήσω αυτόν τον μικρό παράδεισο
θα ψάξω για καινούριους
θα προσπαθήσω να φτιάξω
κάπως
το χάος που έχω μέσα μου.


και αν δεν τα καταφέρω
δεν πειράζει
τίποτα δεν πειράζει.

_αχ, αυτές οι παραισθήσεις

κανείς δε χορεύει ρε
και δεν ακούει και δεν διαβάζει.
παρένθεση:
αν μπορούσες να με ακούσεις
να τα λέω όλα αυτά
θα μπορούσες ίσως
να το νιώσεις.
κανείς δε χορεύει
και μένει όλη η ένταση μέσα μας
παγιδευμένη σε κορμιά
που σκεβρώνουν και κυρτεύουν
και πονάνε τα βράδια
πιο πολύ
και την ώρα που ο ουρανός αλλάζει χρώμα
πιο πολύ
και γίνεται κάπως πιο μπλε.

όλο και πιο μπλε φαντάζει
ο κόσμος
μπλαβίζει από τα χτυπήματα
της πραγματικότητας.
είναι που πάντα πίστευα πως
σαν πολλές ταινίες να έχω δει
μα η ζωή δεν είναι.

φαντασμένη
ζωή
με φαντάσματα
φαντασμαγορική.

_αυτό το ήρεμο, το ήσυχο, το εδώ

τα συναισθήματα ώρες ώρες γίνονται τεράστια.
λίγο να σταματούσε ο χρόνος, αχ
να ένιωθα για περισσότερο την παρουσία σου
πριν η απουσία σου
γίνει πάλι πραγματικότητα.




σημείωση:
στην ιδέα ότι θα ξυπνήσεις
έστω και για ένα γρήγορο ανεπαίσθητο φιλί
αδυνατώ να βγω απ' το δωμάτιο

jungle*

πόσο ακόμη λες να μας πάρει αυτό
το ταξίδι
και τι άλλο ακομή πιστεύεις θα μας πάρει
μακριά;

_έτσι κι αλλιώς τις λέξεις μου δεν τις πιστεύεις

σε έναν κοσμο που μας θέλει όλο και πιο
αρνούμαι να συμβιβαστώ ή να αλλάξω
τουλάχιστον όχι έτσι όπως θα σας ήταν βολικό.
είμαι από εκείνα τα παιδιά που
πανικοβάλλονται
και η λέξη στην οποία πρέπει να δώσεις σημασία είναι
τα παιδιά.
δεν υπάρχει τίποτα κακό με αυτό
απλά ύπαρχουν πολλά που η αντίληψη σας αρνείται να δεχθεί.
ευτυχώς όμως δε χρειάζεται να δικαιολογηθώ σε κανέναν
εγώ λατρεύω τα σκοτάδια μου άλλωστε
και πάντα υπάρχει η επιλογή του να φύγω
τι κι αν δεν έχω πλέον κάπου να πάω
εχώ εναν ολόκληρο κόσμο πάντα μαζί μου
και ξέρω ότι
κάπου εκεί θα βρίσκεται μια λύση
ή περισσότερες.

at heart*

μου είπε
να ξέρεις είμαι δυο πρόσωπα
αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους.
τώρα σκέφτομαι
δύο πρόσωπα είναι καλύτερα από τρία
σίγουρα
και τουλάχιστον υπήρξε προειδοποίηση αυτή τη φορά
εξ αρχής.
και αν σε όλο αυτό συμπεριλάβουμε τη γνώση
από την προηγούμενη πτώση
την τόσο απότομη
και δυνατή
τα σημάδια της οποίας είναι ακόμη ορατά
στα περισσότερα εγώ μου
τότε
όλο αυτό οφείλει να είναι
το λιγότερο
διαχειρίσιμο.

_ασκήσεις αναπνοής για αρχάριους

 κουβαλάω μαζί μου μια κατάρα, ξέρεις
ή και περισσότερες.


ξέρω πως πρέπει να είναι
ο ρυθμός
αλλά δε τα καταφέρνω
μόνη
ή απλά ξεχνιέμαι
και πρέπει να παίζει αυτό
στο ριπίτ.

ψάχνω τρόπους να διώξω αυτό
το τίποτα
που με τυλίγει ακόμα κι εδώ
που νόμιζα ότι θα είναι καλά.
και ήταν
-ή είναι-
γιατί ένιωσα την ευτυχία
σε διάφορες στιγμές τελευταία
μα είναι που κρύβεται στις αντιφάσεις
μου
και τα πράγματα είναι δύσκολα πάλι.

_υπερσυντέλικα

όλα τα λεμόνια είναι μπομπ.


χαρά.
χαρμολύπη.
όλα είναι διπλά.
όλα είναι κυκλοθυμικά.
όπως εσύ
κι εγώ.

ερωτευμένη ως συνήθως
λίγο πριν φύγω
πάντα
η καύλα του
θέλω να σε μάθω
ολοκληρωτικά
κάνει τα πράγματα κάπως πιο
δύσκολα.


στο βορρά είναι ωραία, ξέρεις.
έλα να με βρεις στο βορρά.

_είναι που θα θελα να κοιμηθώ μαζί σου απόψε

ώρα τώρα έχω σκαλώσει και δε μπορώ
να πάρω το βλέμμα μου από τα χείλη σου.
παρατηρώ τις κινήσεις τους ενώ μιλάς
και φαντάζομαι να ανακαλύπτω με τη γλώσσα μου
το εσωτερικό της στοματικής σου κοιλότητας.
τα δόντια
τα ούλα
τον ουρανίσκο
τη γλώσσα σου.
φαντάζει περιπέτεια όλο αυτό
που κάτι ψάχνεις
μα βρίσκεις χιλιάδες άλλα
εκτός από αυτό που έψαχνες εξ αρχής.
αν δεν έπιανε αυτή η βροχή
και δεν έπρεπε να φύγουμε
θα μπορούσα να συνεχίσω να παρατηρώ εμμονικά
και να σκέφτομαι ακόμα πιο εμμονικά
αυτό το σημείο του σώματος σου.

την επόμενη φορά λέω να εξερευνήσω τα χέρια σου
-το δεύτερο αγαπημένο μου σημείο πάνω σου
από όσα έχω δει ως τώρα-
αν και να σου πω την αλήθεια
θα είχε πολύ περισσότερο ενδιαφέρον
να εξερευνήσουν αυτά εμένα.

psyche*

πολλοί μικροί πανικοί
κρυμμένοι καλά
κάτω από το στήθος
εμφανίζονται πάντα
σε στιγμές σαν κι αυτήν
σε κάθε απόπειρα επικοινωνίας
σφιγμένο στομάχι και πόδια που κόβονται
παλάμες ιδρωμένες
και η εκπνοή ποτέ πριν δεν έμοιαζε τόσο δύσκολη.
χρόνια τώρα ψάχνω μα
ακόμα δε βρήκα τρόπο να
μουδιάζω ολόκληρο το είναι μου
επαρκώς.

_κι έτσι έγινε ότι έγινε και γίναμε κι εμείς κάτι άλλο από αυτό που θα

υπάρχουν ακόμα
κάποιες μικρές στιγμές μέσα στη μέρα
και κυρίως στη νύχτα
που 
η απουσία σου μου κόβει την ανάσα.

_στο περίπου

μπλέχνουν
την ήδη μπλεγμένη μου ζωή
λες και δεν τα κατάφερνα μόνη μου αρκετά
καλά.
την εξορία μου ήθελα να τη διαλέξω
εγώ
και ειναι η μόνη επιλογή που θα έκανα
με μια κάποια ευχαρίστηση.
τώρα όλα πάνε πίσω
πάλι
και πάω κι εγώ
εκεί που μου λένε
κι όταν γυρίσω
πίσω
πάλι θα είναι αργά.
να μου το θυμηθείς.

_ένα μήνα πριν ή αλλιώς λετς πριτέντ

τη χρονιά αυτή τη σιχάθηκα.
και είμαι σίγουρη πως με σιχάθηκε κι αυτή
αν δηλαδή μπορώ να ισχυριστώ κάτι τέτοιο
κάτι οτιδήποτε σχετικά με το χρόνο
λες και μπόρεσε ποτέ κανείς να τον κατανοήσει απόλυτα
λες και μπόρεσα ποτέ εγώ να κατανοήσω απόλυτα
κάτι
οτιδήποτε
αφού
όλα θολά και όλα στον αέρα.
κι εγώ στον αέρα θα έπρεπε να είμαι
ή καλύτερα στο νερό
να πλέω και να επιπλέω
και όλο να πηγαίνω
μα βλέπεις με βάλαν στη στεριά.
εγώ τη στεριά δε την κατέχω
γι' αυτό όλο περπατάω
μια συνεχής προσπάθεια να καταλάβω
αυτή πάλι με τρομάζει
με χλευάζει
ή απλά αδιαφορεί
κι εγώ όλο περπατάω
μια συνεχής προσπάθεια να βρω
κάτι
οτιδήποτε
για να μπορέσω επιτέλους φτιάξω ένα σπίτι
δικό μου
και να στεριώσω.

αλλιώς 
θα κάνω σπίτι μου τη θάλασσα
κι ας λένε ότι θένε
κι ας πνιγώ.

οι δρόμοι γυρίζουν*

η γη να με ρωτήσεις τώρα
αν είναι στρογγυλή ή επίπεδη
δε ξέρω θα σου πω.
γιατί σήμερα είναι αυτή η μέρα που
τίποτα δε ξέρω πια και αμφιβάλλω για τα πάντα.