scattered ashes*

τα μάτια μου κενεύουν
μέρα με τη μέρα
σε αντίθεση με το υπόλοιπο σώμα
που βαραίνει συνεχώς.
οι στιγμές μας έχουν φωλιάσει στις αρθρώσεις του κορμιού
και δυσκολεύουν τις κινήσεις μου.


υπάρχει ένα σημείο που όταν το φτάσεις
χάνεις κάτι από την υπόσταση σου
και γίνεσαι φάντασμα.
εγώ έχω φτάσει αυτό το σημείο
σταματάω να είμαι εδώ και περιπλανιέμαι στο χώρο του τίποτα
και τίποτα δε με αγγίζει από τότε που σταμάτησες να με αγγίζεις εσύ

_τίποτα λιγότερο από τα πάντα

οι μέρες εδώ χαρακτηρίζονται κατά κύριο λόγο από
αλμύρα και πληγές
άλλο χρώμα και άλλο δέρμα.


άλλο βλέμμα δεν αντέχω πάνω μου
εκτός από
.

πάνω μου δεν αντέχω βλέμμα ξένο
μα ούτε και το δικό μου
και το σπίτι αυτό έχει υπερβολικά πολλούς καθρέφτες
για να μπορώ να μου ξεφύγω
και το σπίτι αυτό πρέπει να το συνηθίσω
γιατί
κατάλαβε το
δε μπορώ να επιστρέψω
σε μια πόλη γεμάτη ανθρώπους που θα πρεπε
θα θελα
να νοιάζονται λιγάκι παραπάνω
σε μια πόλη που αν επιστρεψω
θα απομακρυνθώ κι αλλό απο το σημείο που πρέπει
θέλω
να φτάσω.


μπλέξαμε με τους εγωισμούς
αντί να μπλέξουμε μεταξύ μας