_για εσένα που ακούς τη φωνή μου όταν τρέμει

η σημασία της σιωπής
σου.

κάθομαι στον ήλιο
σαν γάτα
και απολαμβάνω
τις τελευταίες στιγμές
μας
ή καλύτερα
σου
εδώ.
απολαμβάνω
και θρηνώ
κυκλοθυμικά
οπώς όλα μέσα μου.
και δε μπορείς να καταλάβεις
όσες γλώσσες κι αν μιλάς
γιατί δε μπορείς να νιώσεις
τον πόνο
βαθιά
στον ένα ώμο
και στον άλλο
και σε όλο το μεταξύ τους.
γιατί
κάποιους ανθρώπους δε θα τους ξαναδείς
ποτέ
αφού ο κόσμος είναι γεμάτος αποστάσεις
μη διανυόμενες.

_τι και αν είναι πολύ νωρίς για να σου πω τα πάντα

ο χρόνος είναι ψεύτης
και ψεύτικος
αυτό όμως δε κάνει τις πληγές του
πιο
υποφερτές.

σε μία προσπάθεια να σε αποκωδικοποιήσω
χάνω κομμάτια του εαυτού μου.

όταν λέω ότι
δε μοιάζεις με κανέναν
το εννοώ
αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό.

άδοξα
να μια λέξη που σιχαίνομαι.

private idaho*

θα βγεις αργά.
μπλούζα μαύρη
χειροποίητη
με λευκές ρίγες
λεπτές
και άρωμα κάποιου που ποτέ δεν έχω συναντήσει.
εκεί που πάμε η μουσική θα είναι τέλεια.
μικρές κουβέντες με τα κορίτσια
αυτά που ξέρεις λίγο
μα συμπαθείς πολύ.
και στο τελείωμα της βραδιάς μας
θα ερωτευτείς
εκείνον με την πιο ωραία φωνή.

έτσι έχουν τα σάββατα.

_κάποια στιγμή μετά τις πέντε

και εγώ πήγα και
ερωτεύτηκα
πάλι
γιατί ποτέ δε βάζω μυαλό
με ερωτηματικό ή χωρίς
για ακόμη μια φορά.
 
το χέρι μου
γιατί αγγίζεις έτσι το χέρι μου;
κανείς δεν πρέπει ποτέ να.
και την πλάτη μου
μη την αγγίζεις σου λέω
δεν αντέχω άλλα ανούσια αγγίγματα
στο σώμα μου
δε μπορώ να τα ξεβγάλω
από το σώμα
και το μυαλό
και παρανοώ.


-εσύ τι μουσική ακούς;
-εγώ δεν ε..
-α, κατάλαβα.


χλιαρές καταστάσεις
απόπειρες εκλογίκευσης
και ανυπομονησία, μεγάλη.
έτσι είναι οι νύχτες εδώ τώρα.
α, και μια ακαταμάχητη επιθυμία για
αλλαγή.

_η πιο καυλωτική φωνή που ξέρω

και μιλούσαμε
για ώρες
μεστη νύχτα
μιλούσαμε
μιλούσα
και έχει κι αυτό τη σημασία του.
/σε ρωτάω αν είσαι καλά και 
το χέρι σου αγκαλιάζει τον αστράγαλο μου, και μένει/
α, και οι αγκαλιές
αυτές κι αν έχουν σημασία
αγκαλιές σφιχτές
με ένταση
με ύφος
τι καλά που είσαι εδώ
όχι γιατί το χρειάζομαι
-κι ας το χρειάζομαι-
αλλά γιατί
χάρηκα που σε γνώρισα ρε
και το κρεβάτι μου σου παει
και το κρεβάτι σου μου αρέσει
έτσι
με το άβολο στρώμα
τα λάθος σεντόνια
και εσένα
κυρίως.
/η διαφορά του θέλω παρέα και θέλω την παρέα σου/
και το δωμάτιο, τι περίεργο.
δεν είναι δωμάτιο
σπίτι είναι
α, ναι
σπίτι μπορεί να είναι πολλά άλλωστε.
άδεια μπουκάλια μπύρας
στοιβαγμένα λογοτεχνικά
και γκρι ταβάνι
-άλλο περίεργο κι αυτό-
και μουσική, σωστή.
/το χρώμα της θάλασσας μια συννεφιασμένη μέρα, ίσως/
για αυτό σου λέω
πάρε με
αν ποτε βρεθεις στην πόλη γιατί
θελω να ξέρεις ότι πέρασα πολύ καλά.

α,
φιλιά δε στέλνω
αν θές έλα εδώ να σου τα δώσω
ή πες μου να έρθω εγώ εκεί.
/οι αποστάσεις αξίζουν καμιά φορά/

_επιρρεπής στους συναισθηματισμούς

 όλα μέσα μου
είναι νεκρά.

σταμάτησα να πιστεύω στις συμπαντικές μαλακίες.
στο μόνο που πιστεύω πια είναι σε
κάποια ελάχιστα πράγματα που υπάρχουν
προκειμένου να μη καταρρεύσεις
τελείως.
όχι εσύ, εγώ.

τα χέρια ξέρεις είναι για να κρατιούνται σφιχτά
γι' αυτό και το κενό ανάμεσα στα δάχτυλά.
αλλά ξέχασα,
εσύ δε ξέρεις τίποτα πέρα από
τον εφιάλτη σου.
και είμαι και εγώ που κοντεύω να ξεχάσω τα πάντα
από τη στιγμή που
δημιούργησες έναν εφιάλτη και για μένα
μοναδικό
όλο δικό μου.
και τα βράδια τώρα είναι
-το λιγότερο-
αφοπλιστικά.

_μικροί θησαυροί κρυμμένοι σε καπέλο

κι αν χαθήκαν τα φεγγάρια

είναι που θα ρθουν άλλα.

scattered ashes*

τα μάτια μου κενεύουν
μέρα με τη μέρα
σε αντίθεση με το υπόλοιπο σώμα
που βαραίνει συνεχώς.
οι στιγμές μας έχουν φωλιάσει στις αρθρώσεις του κορμιού
και δυσκολεύουν τις κινήσεις μου.


υπάρχει ένα σημείο που όταν το φτάσεις
χάνεις κάτι από την υπόσταση σου
και γίνεσαι φάντασμα.
εγώ έχω φτάσει αυτό το σημείο
σταματάω να είμαι εδώ και περιπλανιέμαι στο χώρο του τίποτα
και τίποτα δε με αγγίζει από τότε που σταμάτησες να με αγγίζεις εσύ

_τίποτα λιγότερο από τα πάντα

οι μέρες εδώ χαρακτηρίζονται κατά κύριο λόγο από
αλμύρα και πληγές
άλλο χρώμα και άλλο δέρμα.


άλλο βλέμμα δεν αντέχω πάνω μου
εκτός από
.

πάνω μου δεν αντέχω βλέμμα ξένο
μα ούτε και το δικό μου
και το σπίτι αυτό έχει υπερβολικά πολλούς καθρέφτες
για να μπορώ να μου ξεφύγω
και το σπίτι αυτό πρέπει να το συνηθίσω
γιατί
κατάλαβε το
δε μπορώ να επιστρέψω
σε μια πόλη γεμάτη ανθρώπους που θα πρεπε
θα θελα
να νοιάζονται λιγάκι παραπάνω
σε μια πόλη που αν επιστρεψω
θα απομακρυνθώ κι αλλό απο το σημείο που πρέπει
θέλω
να φτάσω.


μπλέξαμε με τους εγωισμούς
αντί να μπλέξουμε μεταξύ μας

the devil*

τώρα που
άρχισες
να γίνεσαι
ανάμνηση
αντί για
πραγματικότητα
σαν να πύκνωσε
ο αέρας τριγύρω.

circle*

αν κοιτάξεις για πολλή ώρα τον ήλιο στα μάτια
βλέπεις έναν μαύρο κύκλο.
αν κοιτάξω για πολλή ώρα εσένα στα μάτια
βλέπω έναν μαύρο ήλιο.
κοιτάζω τον μαύρο σου ήλιο στα μάτια
για πολλή ώρα
και χάνομαι.

στο στέρνο μου σχηματίζω

έναν μαύρο κύκλο

κεντρικά

όχι πολύ μεγάλο.

εκεί αποφάσισα να κατοικήσει η θλίψη μου.

αυτό που δε μπορούν να καταλάβουν είναι ότι
θέλω να ζήσω με τη θλίψη μου.
αυτό που δε μπορείς εσύ να καταλάβεις είναι ότι
μπορεί κανείς να ζήσει με μια θλίψη μέσα του.
απλά κάποια πράγματα θα είναι λίγο λιγότερο έντονα.
εγώ θα ζήσω με τη θλίψη μου
μέχρι να τη διώξεις εσύ
ή να τη λιώσει ο χρόνος.

_μαύρα μάτια μάταια

ας μιλήσουμε για γράμματα.
όχι, όχι αυτά με τα γραμματόσημα
έχω χρόνια να πάρω τέτοιο, κάπου τέσσερα.
ας μιλήσουμε για γράμματα και λέξεις
όπως το μι και το α.

μα, όπως μαύρο ή μάγκας
μα εσύ μάγκα μου δεν επέστρεψες ποτέ
οπότε δεν είναι αυτό.
μα, όπως μάτια ή μαξιλάρι
μα το μαξιλάρι μου δε μαγκαλιάζει πίσω.
μα, όπως μαγεία ή ματαιότητα.



να γιατί σε σιχαίνομαι.
μαρρώστησες με τη ματαιότητα σου και δε βρίσκω τη μαγεία πια.
- κι είχα πει και στη Λι πως θα βρίσκω λίγη στο οτιδήποτε-
μαρρώστησες και ψάχνω γιατρειά μα τίποτα.
κι έτσι στο μόνο που ελπίζω τώρα είναι
ένα μακροβούτι σε μια θάλασσα βαθιά, ή περισσότερα.

_οι νύχτες όπως πρέπει να είναι

θα μπορούσα να σου μιλήσω για την ομορφιά του

με τη φυσικότητα που μιλά κανείς

για το κόκκινο μιας παπαρούνας.

σε κοιτάζω και σκέφτομαι

πως χωράει τόση τελειότητα 

σε ένα μόνο πρόσωπο;

η στιγμή είναι λάθος

αλλά αν το σκεφτείς ανάποδα

ίσως και να είναι 

η πιο σωστή στιγμή

τώρα

που καταρρέω

και βλέπω ότι γίνεται να υπάρξει κανείς

σαν κι εσένα.

θέλω να μοιραστώ μαζί σου

τα άνθη που φυτρώνουν στο σώμα μου

αλλά από μέσα

γι' αυτό δε τα βλέπεις.

μοίαζουν με άνθη λεμονιάς

και μυρίζουν.

παρένθεση:

αυτό είναι ένα μεθυσμένο μήνυμα

μα δε το μετανιώνω

όπως και τίποτα άλλο 

άλλωστε.

_μικρές σκέψεις για έναν καινούριο ίσως πράσινο

το φεγγάρι απόψε είναι πανέμορφο
κι εσύ σαν το φεγγάρι
απόψε και κάθε βράδυ
μαγνητίζομαι/
πιο πολύ απ' όλα μ' αρέσει η φυσικότητα σου
και τα χείλη σου/
η νύχτα απόψε σηκώνει μέθη
η νύχτα απόψε σηκώνει ερωτα
έλα να με σηκώσεις
να χορέψουμε και να ρομαντιστούμε.
παρένθεση: και ήρθες/
περνάνε οι μέρες
χάνεσαι/
όλα τα 'χαμε, εσύ μας έλειπες.
ακόμα μας λείπεις δηλαδή.

_τις ανηφορικές στιγμές της σιωπής

σκεφτόμουν ότι

ήθελα να γράψω κάτι όμορφο για σας

που ομορφαίνετε τη ζωή μου

τελευταία

που τα πράγματα μοιάζουν πιο θολά

τελευταία

που το είναι μου ασθμαίνει.

ήθελα να πω πολλά

και ήθελα να πω πολύ περισσότερα 

από αυτά που αντέχουν οι λέξεις.

ε, άνθρωπε;

πες ευχαριστώ

από εμένα 

στον άλλο άνθρωπο

για τα δυνατά χαμόγελα

και τις όμορφες βραδιές.

ο πληθυντικός σας πάει.

strunk*

και ένιωσα

το σώμα σου στο σώμα μου

και τα χέρια σου να με σφίγγουν

και τα χέρια μου να σε σφίγγουν

και ήταν σαν να σου λέω μου έλειψες

και ήταν σαν να ζητάς συγνώμη

ή απλά είχαμε ανάγκη ο ένας τον άλλο εκείνη τη στιγμή.

και στο στήθος μου 

όλος ο πόνος που προκάλεσες 

ή
όλα όσα έχω νιώσει για σένα.

και ύστερα εξαφανίστηκες πάλι.


κουράστηκα να κουτουλάω στον τοίχο σου.
αφήνω αυτό το βάρος πάνω σου τώρα.
έχω συνηθίσει να περπατάω και δε μπορώ άλλο
-κάνει τα γόνατα μου να λυγίζουν
και πέφτω-
ενώ εσύ έχεις συνηθίσει να κρύβεσαι.
οπότε ορίστε, παρ' το και κρυψ' το μαζί σου
ή μαζί με όσα αρνείσαι να αντιμετωπίσεις.
και αν νικήθηκα, αγάπη μου,
να ξέρεις πως
αυτό είναι το μόνο παιχνίδι που
ποτέ
δε με ένοιαζε αν χάσω.

να σε δω και να είναι άνοιξη 

αφού το καλοκαίρι ποτέ δε μας ταίριαξε.

_γκρεμός και πάλι πίσω

διακριτικά
διανύω
την απόσταση
ανάμεσα στο εδώ και το εκεί
ανάμεσα στο εγώ και το εσύ

ή τουλάχιστον έτσι νομίζω.

_γύρισα σπίτι σήμερα το πρωί μα τίποτα δεν είχε αλλάξει

και οι πόρτες πάντα θα ανοίγουν και θα κλείνουν ταυτόχρονα.

όλα θα γίνονται την ίδια στιγμή κι όλα θα μπορούσαν να είναι κάτι άλλο.

και αυτό το μέρος πάντα θα μου θυμίζει εσένα

και εσύ πάντα θα με κάνεις να χαμογελάω.

ένα κορίτσι και ένα αγόρι. ένα κορίτσι και ένα αγόρι και ένα άλλο κορίτσι.
ένα κορίτσι και πολλά αγόρια. ένα κορίτσι και ελάχιστα σημαντικά αγόρια.
ένα κορίτσι και ελάχιστα σημαντικά αγόρια αλλά κανένα σημαντικό κορίτσι για κάποιο σημαντικό αγόρι.
ένα σημαντικό κορίτσι αλλά όχι αυτό το κορίτσι.
αυτό το κορίτσι κάθεται πάντα μόνο του στα πάρτι μόνο και μόνο για να μη γυρίσει σπίτι μόνο.
αυτό το κορίτσι κάθεται και σκέφτεται μόνο και πονάει μόνο.
αυτό το κορίτσι χορεύει για να μη νιώθει μόνο.
χορεύει για να αντέχει και όταν δεν αντέχει άλλο να χορεύει κάθεται λίγο
πολύ λίγο όμως και μετά σηκώνεται πάλι και χορεύει.
κι ύστερα ξημερώνει και πρέπει να γυρίσει σπίτι.
και αχ, πόσο σιχαίνεται να πρέπει να γυρίσει σπίτι.

_το μόνο που μένει τώρα είναι να σκοτώσουμε τις ανάγκες μας

κάθε άνθρωπος αρκεί να με απογοητεύσει έναν συγκεκριμένο αριθμό φορών ανάλογο των συναισθημάτων μου ώστε να πάψω να ελπίζω σε αυτόν.


και ξαφνικά βρέθηκα με τα χέρια σου στα χέρια μου και τα χέρια μου
στο λαιμό σου. και κάπως έτσι ξεκίνησες να πνίγεσαι.
μένω μακριά σε μια προσπάθεια να αυξήσω τις άμυνες μου
μήπως και καταφέρω να σώσω τίποτα από εμένα.
μένω μακριά και προσπαθώ να πνίξω όσα ένιωσα.
τρεις εσύ και μισή εγώ δε βγάζει πουθενά άλλωστε.
και θα ήταν όλα τόσο πιο εύκολα αν μπορούσα να καταλάβω πως το έκανες αυτό
αν είσαι τόσο καλός ψεύτης ή απλά ψυχασθενικός.



Τα κατάφερες, δεν ελπίζω πια.

_τα φώτα που τρεμοπαίζουν και σε θολώνουν

υπάρχει μια συγκεκριμένη
απόσταση
που πρέπει να διανυθεί
ώστε να μπορέσεις να δεις
καθαρά.
μέρες τώρα προχωράω
αλλά μάλλον κάνεις κι εσύ το ίδιο προς την αντίθετη κατεύθυνση
κι ίσως λίγο πιο γρήγορα
γιατί μόνο να απομακρύνεσαι μοιάζεις.
κι όλο ακούω
τη φωνή σου
να λέει πόσο λάθος είναι όλο αυτό
αλλά εσύ αγνοείς τη δική μου
που επιμένει να κόψεις τις μαλακίες.
άλλωστε
τώρα πια δεν υπάρχει επιστροφή
για μένα.
και ξέρω ότι θα χαθούμε ακόμη περισσότερο από όσο
είμαστε ήδη χαμένοι
απλά να, ήθελα να χαθούμε ο ένας στον άλλο βρε παιδί μου
κι όχι χώρια.